Mugole, zwykli, nie magiczni ludzie, uważali zawsze magię za bardzo niebezpieczną. Jednocześnie sami próbowali interpretować układy planet i wróżyć z kart, z mizernymi jednak skutkami. Stworzyli oni tzw. znaki zodiaku i przypisywali im wpływ na poszczególne części ludzkiego ciała (np. lew, serce). Mugole wierzą w magiczną moc amuletów, które sami wykują sobie z jakiegoś tworzywa (a wszyscy wiemy, że tylko zaczarowane przez magów amulety mają jakąkolwiek wartość), i często powierzają tym świecidełko swoje szczęście. Myślą, że życie ludzkie jest określone przez ślepy los i trzeba ten los jakoś obłaskawić. Na początku ludzie zajęli się astrologią (z greckiego aster gwiazda i logos słowo), czyli nauką opartą na przekonaniu o wpływie ciał i zjawisk niebieskich na życie ludzi. Dzisiaj w każdej mugolskiej gazecie można znaleźć tzw. kącik astrologiczny gdzie są umieszczane horoskopy. Astrologia wiąże się bezpośrednio z wróżbiarstwem. Wielu mugoli bojąc się o swoją przyszłość udaje się do wróżki (oczywiście te wróżki to stare oszustki, każdy wie, że jedyną jasnowidzącą naszego stulecia była Kasandra Trelawney). Najbardziej popularną formą wróżb jest chiromancja, czyli odczytywanie losu człowieka z kształtu dłoni i linii na ręce. Mugole wróżą zresztą ze wszystkiego: z mąki pszennej (aleuromancja), z obrączki zawieszonej na nitce (daktylomancja), z wody (hydromancja, z powietrza i pogody (aeromancja), ze świętych ksiąg (bibliomancja), z wykładania kart (kartomancja), z badania zależności liczb (arytmomancja numerologia). Do wróżbiarstwa zalicza się także wiarę w sny. W starożytności mugole bali się magii i dlatego palili na stosie kobiety, uważane za czarownice. Zazwyczaj palili zwykłe mugolki, bardzo rzadko zdarzało im się złapać prawdziwą czarownicę. Było to zresztą bezsensowne, gdyż czarownice rzucały czar zamrożenia na płomienie, a potem się teleportowały. Mugole byli zadowoleni, że pozbyli się złych mocy, a kobietom nic się nie działo.