Historia smoków jest tak rozbudowana i tak tajemnicza, że najwięksi badacze tych
stworzeń do dziś zastanawiają się, jakim cudem one nadal są śród nas. Uderzenie meteorytu
powinno zmieść je z powierzchni ziemi, tak jak zmiotło dinozaury. Polowania na smoki
powinny z kolei skutecznie je wybić.
Pewien pisarz, połmugol, który badał jedną z krain zamieszkanych przez smoki z gatunku Rogogonów Węgierskich wyznaje:
"Kraina ta jest rzadko zaludnionym, wulkanicznym regionem. W zamierzchłych czasach
był on we władaniu smoków. Zamieszkiwały one wysoko w górach. Tam, głęboko w
wulkanicznych jaskiniach i tunelach najpotężniejsze z nich miały swoje leża na żyłach złota i
klejnotów. Smoki tamtych czasów były ogromne. Dużo większe niż te obecnie. Wolno ich populacja rozszerzała się, aż ziemia zaciemniała pod ich licznymi skrzydłami."
Inny zaś pisze:
"A kiedy Ziemię ogarnął mrok, większy niźli ten przy wielkim meteorze, na niebie ukazał
się najpierw cień, płonący niczym czarny ogień, a za nim podążał drugi, lecz ten był
przejrzysty jak woda. I wtedy ujrzałem, jak olbrzymie skrzydła i łeb złocisty wyłoniły się zza chmur, a na myśl przyszło mi ty to, o czym przodkowie moi bali się głośno mówić, ze strachu przed tymi bogami: Smoki."
Na podstawie tych świadectw możemy sądzić, że stworzenia te zamieszkiwały ziemię wiele tysięcy lat przed pojawieniem się człowieka.
W historii smoków nie braknie też wielu wojen między gatunkami. Zwykle wybuchają one z powodu migracji tych stworzeń i walk o najlepsze tereny do rozwoju i zamieszkania, a także do polowań i kryjówek.
Dzieje smoków można opowiadać dniami i nocami, ale i tak wszystko nie zostanie
powiedziane. Mało kto wie, że w 1485 roku w Norwegii wybuchła zaraza zwana Czarną Śmiercią. Mugole myśleli, że rozprzestrzeniają ją zwierzęta domowe.
Prawdziwym zaś źródłem wybuchu epidemii była migracja smoków kolczastych z górzystych krain Torlendet na wyżyny Albirall, które przenosiły wirusy zarazy.
Smoki w prehistorii odegrały niewielką rolę. Był to czas, gdy żyły jeszcze w ukryciu przed ludźmi, wysoko w górach.
Starożytność przyniosła praktycznie to samo, co prehistoria, lecz kapłani egipscy, z których większość była czarodziejami, zaczęli pierwsze, nieśmiałe badanie smoków.
Badania te doprowadziły do tego, że smoki obwołano ''bogami nocy i nieba'', co spotkało się z niechęcią ludów Afrykańskich, które w obawie przed zniszczeniem swoich bogów, rozpoczęły polowania na smoki. W wyniku tych ''łapanek'' wyginęło 12 gatunków smoków zamieszkujących kontynent afrykański...
Średniowiecze to czas, gdy mężni rycerze z odległych krain, wyruszali na niebezpieczne wyprawy, które miały na celu wyrwanie z rąk okropnych smoków, niewinnych księżniczek.
Niektóre mity i legendy przetrwały do dziś. Oczywiście, żaden rycerz, nieobdarzony jakąkolwiek magiczną mocą nie miał szans, żeby pokonać smoka. W tym czasie odnotowuje się też wiele migracji smoków, z południa na północ.
Europa stała się drugą ojczyzną tych czarnomagicznych stworzeń.
Nowożytność przyjęła smoki z otwartymi rękami. Ludzie, a dokładniej czarodzieje stali się w stosunku do nich bardziej humanitarni: zaprzestali ciągłych polowań i więzienia ich w klatkach w celu ochrony mugoli.
Młodzi czarodzieje coraz częściej studiowali smokologię. W wielu krajach, zwłaszcza w Norwegii, Wielkiej Brytanii i Francji utworzono specjalne magiczne rezerwaty, gdzie smoki żyją na wolności, a nie w ciasnych klatkach.