Egipt starożytny istniał od IV wieku p.n.e. do 641 roku n.e. Kraj ten leżał na obu brzegach Nilu - od I katarakty po Morze Œródziemne - jednak jego życie, skupiało się przede wszystkim tuż nad brzegami rzeki. 
Podstawš utrzymania ludnoœci było rolnictwo, które w dużej mierze zależne było 
od wylewów Nilu. Wœród ludnoœci przeważali chamito-semici, ale nie brakowało także plemion rodzinnych. Historia starożytnego Egiptu dzieliła się na dziewięć okresów. 
Okres Predynastyczny (ok. 6000 - ok.3100 roku p.n.e.) 
Był to okres schyłkowego paleolitu i neolitu. Na terenie Egiptu rozwijały się wtedy różne kultury neolityczne o charakterze osiadłym i rolniczym, jednakże nie były one jednolite w całym kraju. Należały do nich, m.in. zlokalizowane w dolinie Nilu, kultury Tasa i Badari (ok. 4500 p.n.e.), nazwane tak od miejsc, w których znaleziono ich œlady. 

Okres wczesnodynastyczny (ok. 3100 - ok. 2686 roku p.n.e.) 

Ten okres rozpoczšł się wraz z założeniem pierwszej dynastii z Thynis i zjednoczeniem dwóch państw egipskich - Górnego i Dolnego Egiptu przez Narmera. 
W tym okresie ukształtowały się wierzenia religijne Egipcjan, rozwijała się technika, sztuka i pismo hieroglificzne, na szerszš skale rozpoczęto stosowanie miedzi, wytwarzano więcej wyrobów złotych i z koœci słoniowej. 

Stare Państwo (ok. 2686 - ok. 2181 roku p.n.e.) 

Stare Państwo swoim terytorium sięgało poza pierwszš kataraktę. Znane jest z monumentalnych budowli: mastab, okazałych œwištyń i oczywiœcie - piramid. 
Pierwsza z nich to schodkowa piramida faraona Dżesera w Sakkarze. Kolejne, budowane przez władców IV dynastii w Gizie, to piramidy Cheopsa, Chefrena i Mykerinosa. W Egipcie panował wtedy dobrobyt, czego przykładem może być dynamiczny rozwój rzemiosła i handlu. 

Pierwszy Okres Przejœciowy (ok. 2181 - ok. 2133 roku p.n.e.) 

Stopniowo pozycja religijna i polityczna faraona w państwie, ulegała osłabieniu, a coraz większš rolę zaczęli odgrywać lokalni urzędnicy. Postępujšca decentralizacja doprowadziła do poważnego kryzysu władzy centralnej i w końcu do całkowitego załamania się władzy królewskiej i rozpadu państwa na dzielnice, przy czym wyraŸnie zaznaczył się podział sprzed zjednoczenia, na Egipt Górny i Dolny. 

Œrednie Państwo (ok. 2133 - ok. 1786 roku p.n.e.) 

Kolejny okres œwietnoœci państwa egipskiego, po jego zjednoczeniu przez Mentuhotepa II, rozpoczšł się od panowania faraona Amenemhata, który ponownie uczynił Memfis stolicš państwa. Dzieje Egiptu wkroczyły w epokę, uważanš za klasycznš. 
Władcy XII dynastii podbili Nubię do drugiej katarakty, a w celu eksploatacji kopalń miedzi i turkusów na Synaju utrzymywali tam liczne posterunki wojskowe. Faraon Senuseret III z XII dynastii znacznie przyczynił się do wzrostu potęgi Egiptu na arenie międzynarodowej m.in. poprzez liczne kampanie nubijskie i wyprawę do Palestyny, która zapoczštkowała silne wpływy Egiptu w tym regionie. 
Przeprowadził on również reformy administracyjne, a także wzmocnił centralnš władzę, ograniczajšc wpływy gubernatorów w prowincjach. 
W czasach Œredniego Państwa kwitł handel z Mezopotamiš, Cyprem, Kretš, a rzecznikiem egipskim było Byblos, gdzie panowała miejscowa dynastia, posługujšca się egipskimi hieroglifami. 

Drugi Okres Przejœciowy (ok. 1786 - ok. 1567 roku p.n.e.) 

W okresie tym panowali tzw. Hyksosi. Rzšdy Hyksosów reprezentowane były jako dwie równoległe dynastie (XV i XVI), kontrolujšce większš częœć Dolnego i Œrodkowego Egiptu. 
W Górnym Egipcie znacznš niezależnoœciš cieszyli się tebańscy władcy z XVII dynastii i to oni właœnie toczyli liczne wojny z Hyksosami. Zmagania ich zwieńczył Jahmes (tradycyjnie uważany za założyciela XVIII dynastii) zdobywajšc twierdzę Hyksosów - Awaris. To pierwsze panowanie obcych władców w Egipcie pozostało na długo w pamięci przyszłych pokoleń. Jahmes ponownie zjednoczył kraj, który wkroczył w tzw. okres Nowego Państwa. 

Nowe Państwo (ok. 1567 - ok. 1085 roku p.n.e.) 

W okresie tym Egipt osišgnšł apogeum znaczenia i potęgi, czego wyrazem była ekspansja i rozpoczęciem wielu działań wojennych. Egipcjanie wymusili respektowanie swoich interesów na ludach Azji: Hurytach, Hetytach, Babilończykach i Asyryjczykach. 
W okresie Nowego Państwa najwyższym bogiem stał się Amon, z oœrodkiem kultu w Tebach. Jednak faraon Amenhotep IV (który przyjšł póŸniej imię Echnatona), dokonał bezprecedensowej próby obalenia powszechnego w państwie kultu boga Amona na rzecz Atona, którego podniósł do rangi najwyższego bóstwa państwowego. 
Założył on również nowš stolicę państwa - Achetaton. 
Faraon sam stał się kapłanem swojej religii, dšżšcej - jak sšdzi wielu uczonych - do monoteizmu, co spotkało się z bardzo silnš opozycjš tebańskich kapłanów Amona, których wpływy polityczne i majštki były bardzo duże. Jego następca, Tutanchamon powrócił do doktryny religijnej Teb. 

Trzeci Okres Przejœciowy (ok. 1085 - ok. 664 roku p.n.e.) 

Tak jak w poprzednich okresach przejœciowych Egipt był rozbity politycznie. Przy czym jeœli w Drugim Okresie Przejœciowym głównš rolę odgrywali Hyksosi, tak w tym okresie inicjatywę politycznš przejęły tzw. dynastie libijskie (XXII i XXIII) i kuszycka (XXV). Żadnej z nich nie udało się jednak opanować całego Egiptu, gdyż obok nich panowali liczni ksišżęta miejscowi. 
Na południu wokół oœrodka religijnego w Tebach powstało silne, niezależne państwo pod władzš kapłanów Amona. W 671 p.n.e. Memfis opanowali Asyryjczycy, którzy 8 lat póŸniej zajęli również Teby. 

PóŸne Państwo (664 - 332 roku p.n.e.) 

Poczštek tzw. Epoki PóŸnej wyznacza objęcie władzy przez Psametycha I, którego panowanie zapoczštkowało zjednoczenie Egiptu, aż do podboju perskiego w 525 roku p.n.e. Faraonowie próbowali opanować Bliski Wschód, w czym przeszkodzili im Babilończycy. Powodzeniem za to zakończyła się wyprawa na Cypr. 
W VI wieku p.n.e. Egipt sprzymierzył się z Babiloniš, Lidiš i Spartš przeciwko potędze Persji. Jednak Achemenidzi dysponujšc silnš armiš zajęli i Lidię, i Babilonię, a w roku 525 p.n.e. sam Egipt. 

Epoka Grecka (332 -30 roku p.n.e.) 

Trzy wieki pod panowaniem greckiej dynastii zapoczštkował Ptolemeusz. Panowanie greckie, pomimo, iż wywoływało powstania i bunty, generalnie koncentrowało się wokół Egiptu i władcy dbali o jego interesy polityczne w takim samym stopniu, jak faraonowie. Dšżyli do powiększenia posiadłoœci egipskich na Bliskim Wschodzie oraz reprezentowali tendencje ekspansjonistyczne w Nubii. 
Szczególnie pierwsi trzej władcy przyczynili się do rozwoju Egiptu.W okresie greckim wznoszono tradycyjne egipskie œwištynie, a sferze religijnej był to okres największego rozwoju kultów zwierzęcych. 

Okres rzymski (30 roku p.n.e. - 395 roku n.e.) 

Po œmierci Kleopatry VII, Oktawian August przyłšczył Egipt do imperium rzymskiego. Odbyło się to bez większych oporów. Egipt rzšdzony był przez bezpoœredniego przedstawiciela cesarza, namiestnika w randze prefekta. 
Kraj zachował podział na nomy, ale rola nomarchów została znacznie ograniczona na rzecz powoływanych przez prefekta strategów. Status Egiptu niewštpliwie wyróżniał się spoœród innych prowincji cesarskich. Egipt pełnił ogromnie ważnš rolę ekonomicznš z uwagi na dostawy zboża przekazywane z czasem zaczęły się pojawiać poważne problemy wynikajšce z nadmiernego obcišżenia podatkami i chociaż niektórzy cesarze) darzyli Egipt szczególnš przychylnoœciš, to jednak nie wpływało to na poprawę sytuacji miejscowej ludnoœci - zarówno Greków, jak i Egipcjan.