Jestem Izyda, która uciekła z domu przšdek, w którym mieœcił mnie brat mój Set. Thot, Wielki Bóg, Zwierzchnik Prawdy w niebie i na ziemi, powiedział do mnie:
- ChodŸ o boska Izydo. Dobrze jest słuchać jeden żyje, a iny nim rzšdzi. Ukryj się z synkiem, aby powrócił do nas gdy wszystkie jego członki i moc rozwinš się. Spraw aby posadzono go na tronie i aby nadano mu urzšd władcy Obydwu Królestw.

Gdy nastał wieczór wyszłam. Szła za mnš siódemka skorpionów aby mi usługiwać. Były ze mnš tefen i Befen; Mestef i Mestetef - za mojš lektykš; Petet, Czetet, Matet - oczyszczały mi drogę.
Bardzo, bardzo surowo nakazałam im, a słowa moje wpadły do ich uszu:
- Nie pozwalajcie Czarnego ( Ozyrysa ), nie rozmawiajcie z Czerwonym ( Setem ), nie czyńcie różnicy pomiędzy bogaczem a biedakiem, lecz zwróćcie wasze oblicza na drogę.
Strzeżcie się wskazać drogę temu, który mnie szuka ( Setowi ) aż dojdziemy do "Domu Krokodyli" w "Mieœcie Dwóch Sióstr", na poczštku Delty i bagien Buto.
Zbliżyłam się do domów zamężnych kobiet. Zobaczyła mnie z daleka pewna dam i zaniepokojona mymi towarzyszami zatrzasnęła drzwi przede mnš.
A one naradziły się i zebrały jad swój w żšdle Tefena.
Natomiast uboga dziewczyna z Delty otworzyła mi drzwi swego biednego domu; wtedy Tefen wcisnšł się pod skrzydła drzwi nieszczęsnego domu damy i ukłuł jej syna. Było to jak wybuch pożaru w domu damy i nie było wody aby go ugasić, lub jakby ulewa spadła z nieba na dom damy w niewłaœciwej porze.

Zasmuciło się jej serce, że nie otworzyła drzwi przede mnš i że nie wiedziała, czy jej syn będzie żył. Przebiegła z płaczem przez swe miasto, lecz nikt nie wyszedł na jej lamenty.
Wtedy serce moje zasmuciło się losem jej małego synka i zapragnęłam ożywić niewinnego. Zawołałam do niej:
- PrzyjdŸ do mnie, zbliż się do mnie, oto usta moje majš tajemnicę przywracania życia. Jestem "córkš", znanš w swym mieœcie, która zaklęciem swym unicestwiam gady; wiedzy tej nauczył mnie mój ojciec, bowiem jestem jego rodzonš, ukochanš córkš. Izyda położyła swe ręce na dziecku, aby ożywić duszšcego się:
- Ustšp jadzie Tefena, wyjdŸ na ziemię, nie wędruj, nie przenikaj. WyjdŸ trucizno Befena, spłyń na ziemię.
JA jestem boska Izyda, Pani Czarów, Doskonała Zaklinaczka robišca czary, której słucha każdy kšsajšcy wšż. Zgiń jadzie Mesteta. Nie spiesz się trucizno Mestetefa. Nie zbliżaj się jadzie Peteta i Czeteta. Nie przenikaj trucizno Mateta. Przepadnijcie - kšsajšce paszcze!

Tak powiedziała boska Izyda, wielka czarami, pierwsza wœród bogów. Geb dał jej swš moc, a jad boi się tej mocy.
- Odwróc się, ustšp, zawróć jadzie! Nie wznoœ się do góry! - tak mówiła ukochana przez Re - jajo gęsi Semen, która wyszła z sykomory. - Oto takie sš moje słowa, które wymówiłam gdy zapadał zmierzch.
Powiedziałam do nich, ja sama: "nie niszczcie imienia naszego w powiatach, nie poznawajcie Czarnego, nie rozmawiajcie z Czerwonym, nie patrzcie na szlachetne niewiasty w ich domach, niech twarze wasze zwrócš się na drogę abyœmy doszli do kryjówki w Chemnis".
Żyj dziecko! Zgiń jadzie! Żyj Re! Zgiń trucizno! Niech będzie zdrowy horus dla matki swej Izydy. Niech wyzdrowieje chory.

Zagasł ogień i niebo uspokoiło się na zaklęcia boskiej Izydy. Przyszła dama i przyniosła mi swe mienie.
Napełniła nim dom dziewczyny, która otworzyła mi drzwi, podczas gdy dama była chora i błškała się nocš, bo zamknęła drzwi przede mnš i dlatego syn jej zachorował. Przyniosła swe mienie, aby wynagrodzić to, że nie otworzyła mi drzwi domu.
- Żyj dziecko! Zgiń trucizno! Żyj Horusie dla matki swej Izydy! Niech wyzdrowieje każdy chory.
Chleb jęczmienny zniszczy każdš truciznę, ona odwróci się, najlepszy zšbek czosnku unicestwi ogień w członkach.


Tekst legendy znajduje się na kamiennej płycie znanej jako Stela Metternicha